Selecteer een pagina

Momenteel woon ik naast een speeltuin voor oude mannetjes. Deze speeltuin heet overkoepelend spoorzone Delft, en in detail heet het damwandjes (ettelijke meters lang…) de grond in duwen, containers met kranen de vierde verdieping van het stationsgebouw in hijsen en een overdaad aan mensen met een walkie talkie in een fluorgele jas.

Zij zorgen ervoor dat we de net gelegde tramrails veilig oversteken, dat er af en toe een zandauto achteruit de weg op kan steken, afijn, het beeld moge duidelijk zijn. De brieven die ze braaf in de bus doen gaan meteen naar het oud papier, ik laat me wel verrassen door herrie en obstructies, telkens nieuwe fietsroutes.

Nou hebben bouwwerkzaamheden in het algemeen een aantrekkingskracht op bejaarden, maar deze uitgebreide put overtreft al mijn verwachtingen. In combinatie met het werkelijk schitterende herfstweer trekken stoeten recent gepensioneerde accountants, computerprogrammeurs uit de tijd dat dat nog in basic ging en andere deskundigen naar het hek langs de Coenderstraat.

De scootmobiels en elektrische fietsen zijn nog even snel terug uit de schuur gehaald, het is een drukte van belang. Ik zag een enthousiasteling direct het terrein van de BAM oprijden, het geelgejaste mannetje had alle ogen op de bulldozer die een lastige manouvre moest maken. Je ziet ze overleggen over waar een buis voor is die de grond in gejast wordt. (Opties: Riolering, ventilatie, schuilkelderbedstede)

De mannetjes kennen elkaar inmiddels goed. Men is tenslotte al een tijdje bezig. Het natuurlijk verloop gaat van vut tot overlijden, dus je ziet ook nog wel eens een nieuwe. Ach, ze hebben wat te doen, en ze hebben er lol in, dat is een groot goed. Jammer alleen dat ze nog minder op het overig verkeer letten dan een appende student.