Selecteer een pagina

Seagull – Songs of the waves

Vorige week maakte ik een foto van een prachtige lp-hoes. Drie vliegende mondharmonika’s met meeuwenvleugels boven een stormachtige zee. Ik smeet de foto de wereld in, want mensen moeten toch denken dat je leuke dingen met je tijd doet. Goed een dag later kocht ik een Telefunken Liftomat. Toen had ik ineens platen nodig. Er bovenop kwam dat ik al een goed huis voor de plaat had gevonden, mocht ik hem niet zo mooi vinden.

Pandhuis easy cash aan de Haagse Leyweg haalt het gros van de omzet niet uit de platen. Hij stond er nog. Net als Lee’s Definitelee en Absolutelee en ‘My first Album’ van Vanessa. 50 cent armer stond ik een minuut later weer buiten. Jammer dat lp’s te groot zijn om zonder schade te vervoeren de rugzak die ik bij me had. Een dag later ging ik gewapend met de grote fietstas naar mijn werk en kon de plaat veilig mee naar huis.

Ik las braaf de achtergrondinformatie. Seagull is een muziekgroep bestaande uit drie mondharmonika spelende broers –Cor, Henk en Frans, en een dame, Hilde, die hen vocaal aanvult. Jean ‘Toots’ Thielemans is bereid gevonden om de aanbeveling voor deze bijzondere plaat te maken. Hij brabbelt iets over modern en experimenteel en een mogelijke enthousiaste ontvangst in de roerige hedendaagse platenwereld. Het is hun tweede album, uitgebracht in 1979.

Het zou me niet verbazen als ik uiteindelijk de eerste ben geweest die dit exemplaar op de draaitafel heeft gelegd. De plaat zat nog zo lekker warm in de sleeve. Het bijzondere geluidseffect wat op de hoes genoemd wordt, blijkt te zijn dat ze werkelijk íeder nummer beginnen met geruis van de zee. En eindigen. Bij de zwaardere nummers hoor je er ook meeuwen bij.

Het is een semi-instrumentale plaat. Dat had ik uit de titel waar het woord ‘songs’ in zit, niet gehaald. Misschien kon de zangeres heel slecht teksten onthouden, ze zingt alleen maar ‘oe’. Korte ‘oe’, lange ‘oe’. Misschien is ze ook mensenschuw, ze staat in ieder geval niet op de foto van de band op de achterkant van de hoes. Het kan ook zijn dat ze last minute nog een foto nodig hadden en moeders er een vond met in ieder geval alledrie de broers erop. Het tafereel speelt in een huiskamer, en ze zitten aan de beugels Grolsch. Gelukkig dat de broer met de mondharmonika van een halve meter lang de losse stoel heeft uitgekozen om op te zitten, zo kan hij niemand verwonden.

Terug naar de muziek. Daar gaan platen om. Zeeïg, zijig, kabbelend, rustgevend. De agressie en vastberadenheid van een beetje meeuw -type maakt niet uit- heeft het in ieder geval niet. En met de hele tijd die mondharmonika’s dacht ik toch opeens, is deze aflevering van Baantjer alweer afgelopen? Zaten ze toch goed bij Toots. Verder meende ik de vissers van San Juan van Frank en Mirella ergens doorheen te horen. Dat kan natuurlijk ook onbewust komen door de overal achter gemixte rollende golven en de brekende branding.

Voor liefhebbers van meeuwen en mondharmonika’s is het een prachtige plaat.