In een tweedehands aangeschafte stapel Heinzen trof ik drie strippunten aan. Ze waren uitgegeven door Mieke’s Striptiek en de erop afgebeelde stripfiguur kende ik niet.* Qua stijl van de tekenaar dacht ik aan Olivier Blunder, of misschien Dommel. Ik gok erop dat deze manier van tekenen gewoon razend populair was in die tijd. Wat die tijd precies was, wist ik nog niet zeker. Voor 2002 in ieder geval.
De bonnen, zo stond erop vermeld, konden verkregen worden bij de aankoop van fl. 5,– aan strips, en 25 punten leverde gratis strips ter waarde van fl. 10,–. Nu stond er geen einddatum voor het inleveren in, de Striptiek had al een tien-cijferig telefoonnummer, dus na 1994, misschien viel er nog iets te halen met de punten. Ik was inmiddels wel nieuwsgierig naar Mieke zelf. Altijd een liefhebster geweest? Of een enthousiaste zoon die haar sigarenzaak in een mum van tijd ontsloot voor een nieuw jong publiek?
Een snelle rondgang op het internet maakte snel korte metten met de hoop. Mieke’s Striptiek bestaat allang niet meer. Sinds 2006 heet de zaak Aelix en is er een nieuwe eigenaar. Plaatjes op de website van de zaak beloven echter ook veel goeds. Het is een lief pijpenlaatje dat tjokvol gestouwd staat. De wandkasten reiken tot het aan het systeemplafond, er staan bladerbakken in het midden. Mensen met een BMI van boven de 25 kunnen er slechts met moeite doorheen lopen. De eigenaar zit verstopt achter de toonbank in de hoek. Hij heeft lang haar en toch een kaal hoofd. Hij verkoopt ook rookwaren en krasloten. Hij is echter geen Mieke, die ik inmiddels met haar gepermanente hoofd mentholsigaretten zag roken terwijl ze de scepter over haar koninkrijkje zwaaide. En ik heb ook al niet gevonden wie de schilderende superheld is. Het zal voor een andere keer zijn.
Aan het plafond hangt een kartonnen professor Mortimer. ‘Ik kom terug’ zwaait hij naar de klanten.
* Inmiddels weet ik wie het mannetje gemaakt heeft. Henk Albers. Het meneertje staat op de stripschappenning, die je krijgt als je een stripschapjaarprijs wint.