Het raadsel van de Wadden
Toen ik ging studeren, hoefde ik niet zo nodig ergens bij. Op mijn faculteit waren we met 500 nieuwe eerstejaars je werd meteen ingedeeld in werkgroepen, geen reden tot vrees dat ik niemand zou leren kennen. Maar ach, je wordt een week rondgeleid langs alle studentengelegenheden die willen dat je bij hen voortaan bier komt drinken. Bier drinken had ik in Brabant al geleerd, daar bleek ik van te houden dus ik ging alsnog.
Tijdens die introductie stuitte ik op een club mensen die een Oud-Hollandse botter in gebruik had. Die mensen volgden elke zomer staken-lijnen om wantijen te overwinnen, ze voeren naar eigen keuze zandplaten op, om die enkele uren later lopend te verkennen. Om dan diep in de nacht weer los te geraken en verder te varen. Verder dan de roeivijver in de Efteling reikte mijn watersport-ervaring niet, maar ik wist meteen, dat moet ik ook!
Hoe ik dat wist? Het raadsel van de Wadden. Of, zoals de oorspronkelijke titel luidt ‘The riddle of the sands’. Een klassiek Brits jongensboek, geschreven door Erskine Childers, wat zich afspeelt rond 1900. Het is een spionageverhaal, twee rijke aristocratische jongemannen komen een complot op het spoor en varen dit vrij letterlijk achterna. Ik kreeg dit boek van vrienden van mijn ouders toen ik een jaar of 12 was. Ik heb het in éen ruk uitgelezen.
Toen ik het later herlas, kwam ik erachter dat het helemaal niet zo’n spannend boek is. Waar ik het me herinner als page turner, besteedt de schrijver in werkelijkheid pagina na pagina om uit te leggen hoe het tij werkt. En hoe een zeilboot met een midzwaard werkt. Wat droogvallen is. Wat wantijen zijn. Met kaartjes erbij van het Duitse Waddengebied waarop de eilanden en de geulen aangegeven stonden. Hoeveel kleren en hoeveel eten je nodig hebt als je langere tijd niet aan wal wilt komen.
Toen ik in Delft kwam, waren er dus mensen die dát hadden. Dus ik ging bij hun club. Meteen de week erna zat ik voor het eerst op de boot. Iedereen zeeziek op het IJsselmeer bij de lage wal bij Stavoren, daarna nog beroerder na de eerste kennismaking met schipperbitter, schelvispekel en hagel en donder. Er volgden vele vakanties waarin ik al het wad zeilen dat Carruthers en Davies deden ook gedaan heb. We gingen alleen nooit verdachte mannen afluisteren op Memmert. Daar mag je helemaal niet meer komen. Dat is nu voor de vogels.