Ik zag een papiertje liggen op een rare plek. Het lag onder mijn schommelstoel. Het bleek er aan vast te hebben gezeten, maar de verbindende lijm was inmiddels aan ouderdom bezweken. er stond op:
Design
Thomas Pedersen
Model nr. 3500
Serie nr. 0506
Het bleek de begeleidende tekst die bij de stoel hoorde. Omdat ik van gekkigheid niet meer wist wat ik met mijn geld moest doen na de eerste paar maanden een échte baan met een écht salaris, kocht ik een design-meubelstuk voor mezelf. Ik had de stoel al een half jaar eerder gezien en was er als een blok voor gevallen. Toen ik de baan nog niet had. Toen ik de vriend die de stoel wel kon betalen maar niet wou hebben nog had. Toen ik nog niet eens wist dat ik een half jaar later twee huizen verder zou zijn.
Enfin. Hoewel ik de stoel nog steeds erg mooi vind, zit ik er nooit meer in. Dat komt omdat de stoel zo groot is dat je er niet gemakkelijk een kopje koffie naast kunt zetten. En wie wil er nu de hele tijd als ie hangt te lezen zijn glas vasthouden? Dan ben ik nog niet begonnen over de begeleidende nootjes of plakjes worst. Schommelen is leuk, helaas net als hoelahoepen eigenlijk alleen de eerste vijf minuten.
Uiteraard kon de stoel niet weg. Al is hij eigenlijk te groot voor mijn huiskamer. Hij is immers design. Een échte Pedersen, uit Denemarken. Een moderne klassieker volgens de folders. En of het niet waar is, je kunt ze nog steeds nieuw krijgen en dan zijn ze nog duurder dan vroeger ook. Er is zelfs al een rip-off bij de Ali Baba te koop.
Nog maar even houden dan. Gelukkig wordt de stoel weer gebruikt. Hij is door de kat geconfisqueerd.
De getroonde kat.