Liefde en Leed
Ik kocht een -zo noemen ze het zelf- zeemans- en levensliederenplaat. Voornamelijk omdat er een jongetje met een konijn in zijn knuisten geklemd op de voorkant staat, vergezeld van een straathond die in een metalen vuilnisemmer naar zijn volgende maaltijd op jacht is. Wat het met de grote vaart of walvisjacht van doen heeft zag ik niet zo 1-2-3, maar zielig!
Een paar nummers bleek ik al te kennen van optredens van duo Heer Halewijn, en verder stonden er diverse bekende namen op in een rare context. Dat beloofde een googlefestijn te worden. (Waar ik trouwens standaard duck duck go voor gebruik, maar dat terzijde.)
De uitvoerende artiest van diverse nummers op de plaat heet Alie Roelvink. Dat geeft dan wel meteen verwachtingen. Is het familie? Kan ze wel zingen?
Het internet stelde niet teleur. Nou ja, een beetje want het was zo gemakkelijk vindbaar dat ik dacht, waarom wist ik dit dan nog niet? Alie was Dries’ moeder, en ze hebben zelfs samen een plaat uitgebracht in 1991, geheten ‘De eerste grote liefde in je leven.’ Discogs sorteert deze plaat onder ‘pop’ dus ik ben razend benieuwd.
Dries Roelvink senior was voetballer en daarna voetbaltrainer. Verder is een roelvink ook niet een type vogel of een dubieus vleesproduct, maar een Saskische Vadersnaam met de uitgang -ink, kenmerkend voor Overijssel. Ze stammen waarschijnlijk van een Roelof af. Dank Meertens instituut.
Een van de nummers die Alie op de plaat zingt, heet Jan Boezeroen. Die ken ik ook. Van het nummer ‘de Fles’. Wat ik eigenlijk ken door de uitvoering van Hazes en Brood. Die Jan heeft afgelopen november zijn 60-jarig artiestenjubileum gevierd. Gefeliciteerd nog Jan. Maar over hem gaat het natuurlijk niet. Het gaat zelfs niet over een specifieke Jan Boezeroen, een Jan Boezeroen is een generieke term voor een arbeider. En een boezeroen is iets om aan te trekken, varierend van een hemd tot een kiel. Met de Jan Boezeroen in het liedje loopt het niet goed af. Ook daar geen verrassingen op een plaat die liefde en leed heet, maar de nadruk toch wel érg op leed heeft liggen.
En nou weet ik wel dat smartlappen over leed gaan, en dat het erbij hoort, maar wat de tekstschrijver van Alie met Ramona van de Blue Diamonds heeft gedaan is echt wreed. Van een lief liedje over je meisje achter de waterval ontmoeten, naar een ontaarde moeder die haar kind achtergelaten heeft.
En zo kwam ik er achter dat Ramona niet van de Blue Diamonds is maar van Gilbert en Wayne, en uit 1928 stamt. Dat het oorspronkelijk filmmuziek bij de film ‘Ramona’ was. En die film is naar een boek, het boek ‘Ramona’. Een -zo lees ik- super-populaire avonturenroman over het zware leven van een Schots-Indiaans meisje in Southern-California net na de Mexican-American War.
Geschreven door Helen Hunt Jackson in 1884, nadat ze al jaren tevergeefs serieuze boeken en pamfletten maakte om de rechten van Native Americans op de kaart te zetten, redenerend dat mensen een romantisch boek in ieder geval wél zouden lezen. Net zoals mensen pas naar je leed gaan luisteren als je er een accordeon onderzet en de tekst op rijm gooit.
En dan zijn we weer rond. Want groot leed of klein leed, gezongen of geschreven, is draaglijker met een strik erom heen.